Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Minime vero istorum quidem, inquit. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Duo Reges: constructio interrete. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? An haec ab eo non dicuntur?

Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat.

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.
Tanta vis admonitionis inest in locis;
Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.
Quid iudicant sensus?

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quis istud, quaeso, nesciebat? Tollenda est atque extrahenda radicitus. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.
Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.
Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.
Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.
Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam.
Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper
voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt.

Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.

Bork: Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim.
Sint ista Graecorum;: Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.
Bork: Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit.
Bork: Quae autem natura suae primae institutionis oblita est?
Proclivi currit oratio.: Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.
Quo modo?: Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.

Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;