Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Venit ad extremum; Duo Reges: constructio interrete. Haec dicuntur inconstantissime. Satis est ad hoc responsum. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;
Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

Bork: Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.
At certe gravius.: Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Quis negat?: Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse
arbitrantur.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria
peccata.

Quae cum essent dicta, discessimus.

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? At certe gravius. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit;
Deinde non quaerimus, quid obscuretur aut intereat, quia sit admodum parvum, sed quid tale sit, ut expleat summam.
At coluit ipse amicitias.
Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet.

Sit enim idem caecus, debilis.

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Quam si explicavisset, non tam haesitaret.

Nec vero dico eorum metum mortis, qui, quia privari se vitae bonis arbitrentur, aut quia quasdam post mortem formidines extimescant, aut si metuant, ne cum dolore moriantur, idcirco mortem fugiant;