Graece donan, Latine voluptatem vocant.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Duo Reges: constructio interrete. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sed ego in hoc resisto;

Sed haec omittamus;: Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.
Nunc vides, quid faciat.: Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.
Bork: Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere.
Quid vero?: Utilitatis causa amicitia est quaesita.
Bork: Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.
Poterat autem inpune;: Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est.

Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis;
Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.
Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;
Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Bork Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Beatus sibi videtur esse moriens. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.

Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?
Quod quidem nobis non saepe contingit.
Praeclarae mortes sunt imperatoriae;
Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.
Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque inpendentis torquet timor?

At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

Cum efficere non possit ut cuiquam, qui ipse sibi notus sit,
hoc est qui suam naturam sensumque perspexerit, vacuitas
doloris et voluptas idem esse videatur.

Sed hoc sane concedamus.