Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Et nemo nimium beatus est; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quis istud possit, inquit, negare?

Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam
magis hortatur quam superiora omnia.

Quod enim vituperabile est per se ipsum, id eo ipso vitium
nominatum puto, vel etiam a vitio dictum vituperari.

Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M.
Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.
Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.
Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.

Nos commodius agimus. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Quorum altera prosunt, nocent altera. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Murenam te accusante defenderem. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.

Iure igitur gravissimi philosophi initium summi boni a natura petiverunt et illum appetitum rerum ad naturam accommodatarum ingeneratum putaverunt omnibus, quia continentur ea commendatione naturae, qua se ipsi diligunt.

Bork: Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
Bork: Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.
Bork: Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.
Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis?
Sed quae tandem ista ratio est?
Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?

Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Ac tamen hic mallet non dolere. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.